مقاله ۱۹۵۱ کواین با عنوان «دو حکم جزمی تجربه‌گرایی» با نقدی دور از انتظار به دوگانه مشهور تحلیلی ـ ترکیبی، ضمن موضع‌گیری علیه استفاده از مفهوم تحلیلت در توضیح و تبیین ضرورت و پیشینی‌بودن، هرگونه تلاش در جهت ارائه تمایزی غیر دوری میان گزاره‌های تحلیلی و ترکیبی را ناکام دانست. به اعتقاد کواین مفاهیمی نظیر تناقض، ترادف، و معنا که در تعریف قضایای تحلیلی از آن‌ها بهره برده می‌شود، در عین حال که وضوح لازم را ندارند، ارتباطی دوری با یک‌دیگر دارند.
کواین همچنین بر آن است که نگرشی کل‌نگرانه به محتوای هر گزاره مفرد موجب خواهد شد تا همه گزاره‌ها به نحوی با حاشیه‌های تجربی شبکه باورهای ما تماس حاصل کنند و این به معنای امکان بازنگری در همه گزاره‌ها و از میان رفتن تمایز مألوف میان قضایای تحلیلی و ترکیبی خواهد بود. این نوشتار ضمن بررسی تفصیلی نظرگاه کواین در نفی تمایز، در‌نهایت، عمده‌ترین چالش‌های پیش روی این نظریه را به بحث و بررسی خواهد گذاشت.
